“There is an urgent need for the Government of Kerala to draft a policy and/or law/s that will address the multiple issues identified by the Hema Committee and the related representations made by WCC over the years, ” said an appeal to the Kerala Chief Minister Pinarayi Vijayan by prominent members of civil society.
The signatories include writers Arundhati Roy, KR Meera, Sarah Joseph and K Satchitanandan, lawyers Indira Jaising, Vrinda Grover, actors Aparna Sen, Prakash Raj, Sushant Singh, Swara Bhaskar, musicians T M Krishna and Chinmayi Sripada, academics Nivedita Menon and Ira Bhaskar and social and political activists and journalists.
An Appeal to Kerala Chief Minister Shri Pinarayi Vijayan in the Aftermath of the Release of the Hema Committee Report
(scroll down for Malayalam version)
We are all witness to a pivotal moment in the history of Kerala and Malayalam cinema.
As civil society members, we welcome the publication of the Justice K. Hema Committee Report detailing the unfair power structures as well as the hostile and exploitative environment in which women in the Malayalam film industry operate. We wish to acknowledge the actor whose immense courage after an assault in 2017 inspired the formation of the Women in Cinema Collective (WCC). We also wish to acknowledge the courage and hard work of WCC, whose activism, initially supported by the Government of Kerala, resulted in the establishment of the Hema Committee that year.
It is unfortunate that the same government delayed publishing the committee’s report for five years after it was submitted in December 2019. The release last week is again a result of persistent follow-ups by WCC and the media. The days since the publication of the report have been a time of reflection for many of us who have been closely following this women’s movement in Kerala.
The response of the public and media in the state to the Hema Committee Report has by and large been supportive. Solidarity with women working in Malayalam cinema is crucial if the report is to yield concrete results. However, we wish to highlight certain areas of concern that have caught our attention.
The state government’s reaction to the Hema Committee’s findings, as well as media coverage, have both placed an inordinate focus on the sexual misdemeanours and crimes described in the report, to the virtual exclusion of the considerable space devoted in its pages to discussing working conditions in the industry, lack of contracts, pay disparities and so on.
The only government action that has followed the release of the report on August 19 is the setting up of a Special Investigation Team (SIT) to look into the allegations being made by women who have come forward since then to publicly speak of their experiences of sexual harassment and violence in the industry. This move has given a further impetus to the media’s selective coverage.
The inevitable implication of such selectiveness is that addressing the underlying causes of violence – namely, inequality and discrimination – is less important than the violence itself.
Further, the government has made no effort to sensitise the media and public to the possibility that women with legitimate complaints of crimes may not necessarily wish to explore legal options for multiple, completely acceptable reasons. In the absence of such sensitisation, we believe the present atmosphere in the state is veering towards doubting the allegations of any woman who opts not to file a police complaint after going public with her grievances.
Worse, it has been brought to our attention that some women in the industry who have shared their stories with the public and media are facing extreme pressure from the police to lodge official complaints. This is a deeply disturbing development. In all cases of sexual crimes, a survivor’s agency and mental health must be prioritised above all else. The government must strictly instruct the police and the SIT to not bulldoze women, to treat them with consideration, and to act in their best interests.
The Hema Committee was tasked with investigating gender inequality and sexual harassment in the Malayalam film industry. Among the problematic issues exposed by the report is the extent of sexual exploitation in the industry. Although the prevalence of such abuse was known internally, and disseminated through whisper networks and insider jokes that film stars sometimes even publicly aired during stage shows and on television, the documentation of such malpractices by a government-authorised study has been received with expected shock by the wider society in the state.
It is not surprising that, after the release of the report, some women working in cinema have chosen to make public statements about their experiences of sexual harassment and abuse, naming several prominent men in the industry. The question cynics ask is: why now? The answer is quite straightforward. It is likely that long-suppressed memories have been brought to the fore by the revelations in the report. It is likely that this moment, which has brought women together, has given them strength to speak while circumstances in the past did not.
We wish to remind these cynics that some of the women who are speaking out now had done so earlier, too, but were ignored back then. This, more than anything else, illustrates the evolution in social attitudes between that time and now, which in turn explains why some women who were silent before might feel comfortable breaking their silence today.
Now for another question that is frequently asked in these contexts: why is she not going to the police? This answer is multi-pronged.
It is an established fact that for survivors of sexual harassment and violence, the process of seeking justice adds to their trauma – even with all the protections that the law guarantees, and often because of the insensitivity of officials involved.
Also, sometimes a woman may recount an experience because the very act of doing so is cathartic. Such accounts may not necessarily lend themselves to successful court procedures. Most of the reported incidents are at least a few years old, some even decades old. It is bound to be difficult to produce evidence, witnesses and other such legal requirements after this passage of time.
Under these circumstances, we believe the women concerned should be left to decide how they wish to proceed with their individual experiences in the aftermath of the report’s release. For those who want to go through the process of initiating justice through the courts, the government should instruct the SIT to give them the guidance required to secure an effective investigation and trial.
Speaking their truth is also a form of justice and there should be no retaliation for it. The state should assist women who face retaliation.
The government should also invest in an awareness-building programme to sensitise the public and media, so that the testimonies of women who have suffered sexual exploitation are not doubted and/or their voices do not go unheard simply because they cannot or do not wish to fight long-drawn-out cases. The aim of such a programme should be to make certain that women who decide not to explore legal options are not discredited in public or humiliated, which is the direction that we worry the discourse in the state will take in the absence of a well-thought-out intervention.
The government must offer counselling to all women who speak out, irrespective of the path they choose. Such counselling would help them to deal with the mental health issues that result from sexual harassment and violence.
The government must also take cognisance of the many other important issues highlighted by the Hema Committee, including the absence of written contracts, wage discrimination and poor working conditions, such as non-provision of secure, private toilets and dressing rooms as well as safe accommodation and transportation. It must take steps to remedy the situation through systemic reform of the industry in keeping with the many detailed recommendations of the committee.
The government must also ensure the safety of women who have spoken to the committee and in public about their experiences. This must include – we repeat, because it cannot be emphasised enough – an assurance that they will not be bullied into filing police complaints if they do not wish to do so.
There is an urgent need for the Government of Kerala to draft a policy and/or law/s that will address the multiple issues identified by the Hema Committee and the related representations made by WCC over the years. Among the legitimate asks are zero tolerance for harassment, a guarantee of basic facilities like toilets on sets, introduction and/or enforcement of contracts specifying salaries and terms of employment, improvement in pay scales, and reduction in wage disparities.
This is the 360-degree approach required if the Hema Committee Report is to fulfil the purpose for which the committee was set up in the first place.
Signed by
- Arundhati Roy, Delhi (Author)
- Indira Jaisingh, Delhi (Advocate, Supreme Court of India)
- Vrinda Grover, Delhi (Advocate, Supreme Court of India)
- Sarah Joseph, Kerala (Author)
- KR Meera, Kerala (Author)
- NS Madhavan, Kerala (Author)
- TJS George, Bangalore (Journalist)
- K Ajitha, Kerala (Activist)
- Aleyamma Vijayan, Kerala (Gender Consultant)
- K Satchidanandan, Kerala (Author)
- Aparna Sen, West Bengal (Actor)
- Prakash Raj, Chennai (Actor)
- Chinmayi Sripaada, Chennai (Singer)
- Swara Bhasker, Mumbai (Actor)
- Sushant Singh, Mumbai (Actor)
- T M Krishna, Chennai (Artist/activist)
- Nivedita Menon, Delhi (Feminist Scholar)
- Professor Ira Bhaskar, Delhi (Retd Professor of Cinema Studies, JNU)
- Jeet Thayil, Bengaluru (Poet)
- Manu Pillai, Delhi (Author)
- Anita Nair, Bengaluru (Author)
- Sobha Nambisan, Bengaluru, (Retd IAS officer)
- Sandhya J, Kerala (Lawyer)
- Sandhya Raju, Kerala (Lawyer)
- Viji Penkoott, Kerala (Activist)
- Dr Binitha Thampi, Chennai (Professor)
- Onir, Mumbai (Filmmaker)
- Kavita Krishnan, Delhi (Activist)
- Soya Thomas, Thiruvananthapuram (Gender Consultant)
- Dr Rekha Raj, Kerala (Activist)
- Sudha Menon, Gujarat (writer)
- Aswathy Nair, Kerala (Dancer)
- Bindhu Ammini, Kerala (Activist)
- Vinta Nanda, Mumbai (Film and TV producer-director)
- Leena Manimekalai, Chennai (Poet)
- Radhika Menon, Chennai (Publisher)
- Janaki Nair, Bengaluru (Historian)
- Janaki Abraham, Delhi (Professor)
- Miriam Chandy Menachery, Mumbai (Filmmaker)
- Deepa Dhanraj, Bangalore (Documentary Filmmaker)
- Anjali Gopalan, Delhi (Activist)
- TR Raghunandan, Bangalore (IAS, retd)
- Ammu Joseph, Bengaluru (Journalist)
- R Rajagopal, Kerala (Journalist)
- Gita Aravumudan, Bengaluru (Journalist)
- Josy Joseph, Delhi (Journalist)
- Vinod K Jose, Kerala (Journalist)
- Pramod Raman, Kerala (Journalist)
- RK Radhakrishnan, Chennai (Journalist)
- Ullekh NP, Delhi (Journalist)
- Laxmi Murthy, Bengaluru (Journalist)
- Meenakshi Shedde, Mumbai (Journalist and Film Festival Curator)
- Anna M.M. Vetticad, Delhi (Journalist and Writer)
- Vaishna Roy, Chennai (Journalist)
- Faye D’Souza, Mumbai (Journalist)
- Ramya Kannan, Chennai (Journalist)
- Sharda Ugra, Bengaluru (Journalist)
- Saraswathy Nagarajan, Kerala (Journalist)
- Sarita Mohanan Bhama, Kerala (Journalist)
- Shahina KK, Kerala (Journalist)
- Leena Gita Reghunath, Bengaluru (Journalist)
- Saritha S Balan, Kerala (Journalist)
- Dhanya Rajendran, Bengaluru (Journalist)
- Jisha Surya, Kerala (Journalist)
- Anupama Venkitesh, Bengaluru, (Journalist)
- Sandhya KP, Kerala (Journalist)
- Revati Laul, Uttar Pradesh (Journalist)
- Nileena Atholi, Kerala (Journalist)
- Jisha Elizabeth, Kerala (Journalist)
- Sindhu Napolean, Kerala (Journalist)
- Nisha Susan, Canada (Journalist)
- Sudipto Mondal, Bengaluru (Journalist)
ഹേമ കമ്മിറ്റി റിപ്പോർട്ട് പുറത്തുവന്ന പശ്ചാത്തലത്തിൽ കേരള സർക്കാരിന് സമർപ്പിക്കുന്ന നിവേദനം
മലയാള ചലച്ചിത്രരംഗത്തിന്റേയും കേരളത്തിന്റെ തന്നെയും ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും നിർണായക സന്ദർഭത്തിന് നമ്മളെല്ലാവരും സാക്ഷികളാവുകയാണ്.
മലയാള സിനിമാ മേഖലയിലെ തീർത്തും അന്യായമായ അധികാരഘടനകളും സിനിമയിലെ സ്ത്രീകൾ കടന്നു പോകുന്ന ചൂഷണപരമായ സാഹചര്യവും ശത്രുതാപരവുമായ അന്തരീക്ഷവും വിശദീകരിക്കുന്ന ജസ്റ്റീസ് ഹേമ കമ്മിറ്റി റിപ്പോർട്ട് പുറത്തു വിട്ടതിനെ പൊതു സമൂഹത്തിലെ അംഗങ്ങളെന്ന നിലയലിൽ, ഞങ്ങൾ സ്വാഗതം ചെയ്യുന്നു. 2017-ൽ തനിക്ക് നേരെയുണ്ടായ ആക്രമണത്തിന് ശേഷം ഒരു നടി കൈക്കൊണ്ട ധീരമായ നിലപാടിൽ പ്രചോദനം ഉൾക്കൊണ്ട് തുടങ്ങിയ കൂട്ടായ്മായാണ് വിമൻ ഇൻ സിനിമ കളക്ടീവ്. ഇങ്ങനെയൊരു വിപ്ലവത്തിന് തുടക്കമിട്ട ആ നടിക്ക് അഭിവാദ്യങ്ങൾ. ധൈര്യവും കഠിനാദ്ധ്വാനവും കൈമുതലാക്കി ഡബ്ലിയുസിസി ഏറ്റെടുത്ത പോരാട്ടത്തെ സർക്കാർ അംഗീകരിച്ചതാണ് ഹേമ കമ്മിറ്റിയുടെ രൂപീകരണത്തിന് വഴിയൊരുക്കിയത്.
പക്ഷേ ഇതേ സർക്കാർ തന്നെ ഹേമാകമ്മിറ്റിയുടെ റിപ്പോർട്ട് പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നത് വൈകിച്ചത് ദൗർഭാഗ്യകരമാണ്. 2019 ഡിസംബറിൽ സമർപ്പിച്ച റിപ്പോർട്ട് അഞ്ച് വർഷത്തിനു ശേഷമാണ് ഇപ്പോൾ പുറത്തുവിടുന്നത്. ഡബ്ലിയൂസിസിയുടേയും മാദ്ധ്യമങ്ങളുടേയും തുടർച്ചയായ സമ്മർദ്ദത്തിന്റെ ഫലമായിക്കൂടിയാണ് ഇത് പുറത്ത് വിട്ടിരിക്കുന്നത്. കേരളത്തിലെ സ്ത്രീ മുന്നേറ്റങ്ങളെ അടുത്തു നിന്ന് നോക്കിക്കാണുന്ന ഞങ്ങളിൽ പലർക്കും ഈ റിപ്പോർട്ട് പുറത്തു വന്നതിന് ശേഷമുള്ള ദിവസങ്ങൾ പോരാട്ടങ്ങളുടെ നാൾവഴിയെ കുറിച്ചുള്ള ഓർമ്മകൾ കൊണ്ടു നിറഞ്ഞവയുമായിരുന്നു.
ഹേമ കമ്മിറ്റി റിപ്പോർട്ട് പുറത്തുവന്ന ശേഷം പൊതു സമൂഹവും മാദ്ധ്യമങ്ങളും പൊതുവിൽ സ്ത്രീകളെ പിന്തുണച്ചു കൊണ്ടുള്ള നിലപാടാണ് സ്വീകരിച്ചത്. റിപ്പോർട്ട് കൊണ്ട് കൃത്യമായ ഫലമുണ്ടാകണമെങ്കിൽ സനിമയിലെ സ്ത്രീകൾക്ക് അവർ അർഹിക്കുന്ന പിന്തുണ ലഭിച്ചേ മതിയാകൂ. ഇക്കാര്യത്തിൽ ഞങ്ങൾക്കുള്ള ചില ആശങ്കകൾ ഇവിടെ പങ്കുവെക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുകയാണ്.
സംസ്ഥാന സർക്കാരും മാദ്ധ്യമങ്ങളും റിപ്പോർട്ടിലെ ലൈംഗിക അത്രിക്രമങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഭാഗങ്ങൾക്ക് അമിത പ്രാധാന്യം നൽകുന്നതാണ് കാണാൻ സാധിക്കുന്നത്. റിപ്പോർട്ടിലെ വലിയൊരു ഭാഗം വിവരിക്കുന്ന സിനിമാ മേഖലയിലെ തൊഴിൽ സാഹചര്യങ്ങൾ, കരാറിന്റെ അഭാവം, ലിംഗ വേതന വ്യത്യാസം എന്നിവയൊന്നും പൊതുമണ്ഡലത്തിൽ ചർച്ചക്കു വരുന്നതേയില്ല.
പ്രത്യേക അന്വേഷണ സംഘത്തെ നിയോഗിച്ചതാണ് റിപ്പോർട്ട് പുറത്തു വന്നതിന് ശേഷം സർക്കാരിന്റെ ഭാഗത്തു നിന്നുണ്ടായ ഏക നടപടി. റിപ്പോർട്ടു വന്നതിനു പിന്നാലെ സിനിമാ മേഖലയിലെ ലൈംഗിക അതിക്രമങ്ങളെക്കുറിച്ച് ചില വനിതകൾ പരാതിയുമായി രംഗത്തെത്തിയിരുന്നു. അതേക്കുറിച്ച് അന്വേഷിക്കാനാണ് ഈ സംഘത്തെ നിയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഇതോടെ മാദ്ധ്യമങ്ങൾ ലൈംഗിക അതിക്രമങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള ചർച്ചയാക്കി മാത്രം ഹേമ കമ്മിറ്റി റിപ്പോർട്ടിനെ ഏതാണ്ട് മാറ്റിക്കഴിഞ്ഞു.
ഈ സമീപനത്തിന്റെ ഫലമായി പീഢനങ്ങൾ മാത്രം ചർച്ച ചെയ്യപ്പെടുകയും അതിലേക്ക് നയിക്കുന്ന അടിസ്ഥാന വിഷയങ്ങളായ അസമത്വം, വിവേചനം എന്നിവയെക്കുറിച്ചുള്ള മൊഴികൾ അവഗണിക്കപ്പെട്ടു പോവുകയും ചെയ്യുന്നു.
കുറ്റകൃത്യം നടക്കുമ്പോൾ പരാതിക്കാരായ സ്ത്രീകൾ പലപ്പോഴും നിയമപരമായ സഹായം തേടാതിരിക്കുന്നതിന് ന്യായമായ കാരണങ്ങളുണ്ടെന്ന് മാദ്ധ്യമങ്ങളേയും പൊതു സമൂഹത്തേയും ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്നതിന് സർക്കാരിന്റെ ഭാഗത്ത് നിന്ന് ഒരു ശ്രമവും ഉണ്ടാകുന്നില്ലെന്നതാണ് അവസ്ഥ. പോലീസിൽ പരാതി നൽകാതെ മാദ്ധ്യമങ്ങളോട് മാത്രം തുറന്നു പറയുന്ന സ്ത്രീകൾ ഉന്നയിക്കുന്ന പരാതിയുടെ വിശ്വാസ്യത ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടുന്നത് നല്ല കാര്യമല്ല.. കേസു കടുക്കാത്ത സ്ത്രീകളെ സംശയത്തോടെ കാണുന്ന സമൂഹത്തിന്റെ രീതി ഇവിടെയും ആവർത്തിക്കപ്പെടുകയാണ്.
അപലപനീയമെന്നു പറയട്ടേ, സിനിമാ വ്യവസായത്തിലെ ദുരനുഭവങ്ങൾ പരസ്യമായി പങ്കുവെച്ച ചില സ്ത്രീകൾക്ക് പരാതി നൽകാൻ പോലീസിന്റെ ഭാഗത്തു നിന്ന് ശക്തമായ സമ്മർദ്ദം നേരിടേണ്ടിവരുന്നുവെന്നാണ് ഞങ്ങൾക്ക് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞത്. വലിയ രീതിയിൽ അസ്വസ്ഥതയുണ്ടാക്കുന്ന നടപടിയാണിത്.. ലൈംഗിക കുറ്റകൃത്യം നടന്നിട്ടുള്ള എല്ലാ കേസുകളിലും അതിജീവിതയുടെ മാനസികാരോഗ്യത്തിനും അവരുടെ തീരുമാനത്തിനും തന്നെയാണ് മുൻഗണന നൽകേണ്ടത്. പോലീസിനോടും പ്രത്യേക അന്വേഷണ സംഘത്തോടും സ്ത്രീകളെ തളർത്തിക്കൊണ്ടു നടത്തുന്ന അന്വേഷണ രീതി പിന്തുടരുതെന്ന് സർക്കാർ കർശനമായ നിർദേശം കൊടുക്കണം. സ്ത്രീകളെ അനുഭാവത്തോടെ കണ്ട്, അവരുടെ താൽപര്യം മുൻനിർത്തി പ്രവർത്തിക്കണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെടണം.
മലയാള സിനിയിലെ ലിംഗ വിവേചനത്തേയും ലൈംഗിക അതിക്രമങ്ങളേയും കുറിച്ച് അന്വേഷണം നടത്താനാണ് ഹേമ കമ്മിറ്റിയെ ചുമതലപ്പെടുത്തിയിരുന്നത്. മറ്റു പ്രധാന പ്രശ്നങ്ങളോടൊപ്പം സിനിമാ മേഖലയിൽ വലിയ തോതിൽ നടക്കുന്ന ലൈംഗിക ചൂഷണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള വിവരങ്ങൾ കൂടിയാണ് റിപ്പോർട്ടിലൂടെ പുറത്ത് വന്നിരിക്കുന്നത്. ഇത്തരം പീഢനങ്ങൾ നിലനിൽക്കുന്നുവെന്നത് സിനിമാ രംഗത്ത് പ്രവർത്തിക്കുന്നവർക്ക് അറിവുള്ളതാണ്. പലപ്പോഴും രഹസ്യമായ ചർച്ചകളിൽ മാത്രം ഇക്കാര്യങ്ങൾ ഒതുങ്ങി. ചിലപ്പോൾ സ്റ്റേജ് ഷോകളിലും ടെലിവിഷനിലും ഹാസ്യത്തിന്റെ മറവിൽ പരസ്യമായി പലരും ഇക്കാര്യങ്ങൾ പങ്കുവെക്കാറുമുണ്ട്. എന്നാൽ ഒരു സർക്കാർ രൂപീകരിച്ച കമ്മീഷൻ വഴി ഈ വിഷയങ്ങൾ പുറത്തു വന്നത് പൊതുസമൂഹം നടുക്കത്തോടെ തന്നെയാണ് നോക്കിക്കണ്ടത്
റിപ്പോർട്ട് പുറത്തു വന്ന ശേഷം സിനിമാ രംഗത്തെ ചില സ്ത്രീകൾ പലപ്പോഴായി അവർ നേരിട്ട ലൈംഗിക പീഢനത്തെക്കുറിച്ചു പരസ്യ പ്രസ്താവനയുമായി രംഗത്ത് വന്നതിൽ ഒട്ടും അൽഭുതം ഇല്ല. പ്രമുഖരായ പലരുടേയും പേരാണ് ഇവർ പുറത്തു പറഞ്ഞത്. അപ്പോഴും ഒരു കൂട്ടം ആളുകൾക്ക് സംശയമാണ്- എന്തു കൊണ്ട് ഇപ്പോൾ പറയുന്നു, സംഭവം നടന്നപ്പോൾ എന്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞില്ല എന്നൊക്കെയാണ് ഇവരുടെ ചോദ്യം. ഉത്തരം ലളിതമാണ്. ഹേമ കമ്മിറ്റി റിപ്പോർട്ടിലെ വെളിപ്പെടുത്തലുകൾ പുറത്തുവന്നപ്പോൾ ഈ വനിതകൾ പങ്കുവെച്ചത് അത്രയും കാലം മനസിൽ അടക്കിവെച്ച മുറിവിന്റെ ഓർമ്മകളാണ്. സ്ത്രീകളെ ഒന്നടങ്കം ഒരുമിച്ചു കൊണ്ടുവന്ന ഈ സന്ദർഭം ഒരു പക്ഷേ ഇവർക്ക് പുറത്തുവന്ന് സംസാരിക്കാൻ ധൈര്യവും പ്രചോദനവും നൽകിയിരിക്കാം. അങ്ങനെയൊരു സാഹചര്യം ഇതിനു മുമ്പ് ഉണ്ടായിരുന്നില്ലല്ലോ.
സ്ത്രീകൾക്കെതിരെ ചോദ്യങ്ങളുയർത്തുന്ന സംശയാലുക്കളെ ഒന്നോർമ്മിക്കാം.. ഇപ്പോൾ സിനിമയിലെ പലർക്കെതിരേയും ആരോപണമുന്നയിച്ച സ്ത്രീകളിൽ പലരും ഇതേ കാര്യങ്ങൾ മുമ്പും ഉന്നയിച്ചിട്ടുണ്ട്. അവരേയും അവരുടെ പരാതികളേയും അവഗണിക്കുകയാണ് അന്നെല്ലാവരും ചെയ്തത്. ഈ വിഷയങ്ങളിൽ സമൂഹത്തിന്റെ നിലപാടിൽ വന്ന മാറ്റത്തിന്റെ പ്രതിഫലനം കൂടിയാണ് ഇപ്പോൾ നമ്മൾ കാണുന്നത്. അവർ പരാതി പറഞ്ഞ കാലവും ഇന്നത്തെ കാലവും വ്യത്യസ്തമാണ്. ഈ മാറ്റം സാമൂഹ്യ ചിന്തയിലും പ്രതിഫലിക്കാം. മാറിയ സാമൂഹ്യ സാഹചര്യങ്ങൾ നൽകുന്ന ധൈര്യം പല സ്ത്രീകളേയും പരസ്യമായി പ്രതികരിക്കുന്നതിന് പ്രേരിപ്പിക്കുന്നുണ്ടാകാം.
അടുത്ത ചോദ്യം ഇവർ എന്തു കൊണ്ട് പൊലീസിനെ സമീപിക്കുന്നില്ലെന്നതാണ്. ഇതിന്റെ ഉത്തരത്തിന് പല തലങ്ങളുണ്ട്.
ലൈംഗിക അതിക്രമങ്ങളിൽ അതിജീവിതരെ സംബന്ധിച്ച് നീതി തേടിയുള്ള നിയമ പോരാട്ടവും മാനസികാഘാതം വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നതാണ്. സാങ്കേതികമായി നിയമം എല്ലാ സുരക്ഷയും ഉറപ്പു നൽകുന്നുണ്ടെങ്കിലും ഇത് നടപ്പാക്കുന്ന ഉദ്യോഗസ്ഥരുടെ അനുകമ്പയില്ലാത്ത പെരുമാറ്റം അതിജീവിതർക്ക് ഉപകാരത്തിനു പകരം ഉപദ്രവമായി മാറുന്ന പതിവാണുള്ളത്. ഇക്കാരണത്താൽ തന്നെ ഇവർ നിയമ സംവിധാനത്തെ ഭയപ്പെടുന്നു.
പലപ്പോഴും സ്ത്രീകൾ തങ്ങളുടെ അനുഭവം ഓർമ്മിക്കുകയും പങ്കുവെക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ മാനസികമായി അവർ ആശ്വാസം അനുഭവിക്കുന്നുണ്ടാകാം. എന്നാൽ കോടതി നടപടികൾ വിജയകരമായി നടത്താൻ ഇത്തരം ഓർമ്മകൾ മതിയാവില്ല. വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പുള്ള സംഭവമാകാം, തെളിവുകൾ തീരെയുണ്ടാകില്ല, സാക്ഷികളും ഉണ്ടാകാൻ സാധ്യതയില്ല. നിയമത്തിന്റെ കണ്ണിൽ കേസിന്റെ മെറിറ്റിനു വേണ്ട ഒന്നും ഹാജരാക്കാൻ പരാതിക്കാരിക്ക് കഴിഞ്ഞെന്നു വരില്ല.
സാഹചര്യങ്ങൾ ഇങ്ങനെയാണെന്നിരിക്കേ, ഹേമ കമ്മിറ്റി റിപ്പോർട്ടിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ സ്വന്തം അനുഭവം ഏതു തരത്തിൽ പങ്കുവെക്കണമെന്നും നിയമപരമായി മുന്നോട്ട് പോകണോ എന്നും തീരുമാനിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം സ്ത്രീകൾക്കുണ്ട്. നിയമത്തിന്റെ പാത തെരഞ്ഞെടുക്കുന്ന സ്ത്രീകൾക്ക് നീതിപൂർവമായ അന്വേഷണവും വിചാരണയും ഉറപ്പിക്കാൻ വേണ്ട മാർഗനിർദേശം നൽകാൻ സർക്കാർ പ്രത്യേക അന്വേഷണ സംഘത്തെ ചുമതലപ്പെടുത്തണം.
സ്വന്തം അനുഭവത്തെക്കുറിച്ച് തുറന്നു സംസാരിക്കാൻ സാഹചര്യമുണ്ടാവുക എന്നതും ഒരു വിധത്തിൽ അവർക്ക് ലഭിക്കുന്ന നീതിയാണ്. സംസാരിക്കാൻ തയാറായതുകൊണ്ട് മാത്രം ഒരു സ്ത്രീയും എതിർപ്പ് നേരിടേണ്ടി വരരുത്. അത്തരം അനുഭവമുണ്ടായ സ്ത്രീകളെ സർക്കാർ സഹായിക്കണം.
നീണ്ട നിയമയുദ്ധത്തിന് തയാറാകാത്ത സ്ത്രീകളെ വേട്ടയാടുന്ന നിലപാട് സ്വീകരിക്കരുതെന്ന് സമൂഹത്തേയും മാദ്ധ്യമങ്ങളേയും ബോധവൽക്കരിക്കാൻ സർക്കാർ മുന്നിട്ടിറങ്ങണം. ഇതിനായി സർക്കാർ മുൻകയ്യെടുത്ത് ഒരു പരിപാടി നടപ്പിലാക്കണം. നിയമപരമായി മുന്നോട്ടു പോകുന്നില്ലെന്ന കാരണത്താൽ പീഢനത്തിന് ഇരയായെന്ന് പരസ്യമായി പറയുന്ന സ്ത്രീകളുടെ ശബ്ദം അവഗണിക്കപ്പെട്ടു പോവുകയും അരുത്. നിയമത്തിന്റെ വഴി തേടാത്ത സ്ത്രീകളുടെ വിശ്വാസ്യത ചോദ്യം ചെയ്യുന്ന, അവരെ അവഹേളിക്കുന്ന തരത്തിലേക്ക് പൊതു സമൂഹമോ മാദ്ധ്യമങ്ങളോ പോകാൻ സാദ്ധ്യതയുള്ളതിനാൽ ഉചിതമായ സമയത്തു തന്നെ ഈ പരിപാടി ആവിഷ്കരിക്കണം. ഈ ഇടപെടലുണ്ടായില്ലെങ്കിൽ ദുരനുഭവം തുറന്നു പറയാൻ സന്നദ്ധരായ സ്ത്രീകൾ മറ്റൊരു തിരിച്ചടി നേരിടേണ്ടിവരുമെന്ന് ഞങ്ങൾ ആശങ്കപ്പെടുന്നു.
തങ്ങളുടെ അനുഭവങ്ങൾ പുറത്തു പറയാൻ തയാറായ എല്ലാ സ്ത്രീകൾക്കും കൗൺസിലിങ്ങ് സേവനം നൽകാൻ സർക്കാർ മുൻകൈയെടുക്കണം. നിയമനടപടിയുമായി മുന്നോട്ട് പോയവർക്കും കേസിനു പോകാത്തവർക്കും ഈ സേവനം ലഭ്യമാക്കണം. ലൈംഗിക അതിക്രമം അനുഭവിച്ചവർ നേരിടുന്ന മാനസിക ആരോഗ്യ പ്രശ്നങ്ങളിൽ നിന്ന് ആശ്വാസം ലഭിക്കാൻ ഇത് സഹായിക്കും.
ഹേമ കമ്മിറ്റി റിപ്പോർട്ടിൽ പറയുന്ന അതിപ്രധാനമായ മറ്റു വിഷയങ്ങളിലും സർക്കാർ ഇടപെടണം. കൃത്യമായ കരാറിന്റെ അഭാവം, വേതനത്തിലെ ലിംഗ വിവേചനം, മോശമായ തൊഴിൽ സാഹചര്യം, വൃത്തിയും സുരക്ഷയുമുള്ള ടോയ്ലെറ്റുകളുടെ അഭാവം, ഡ്രസിങ്ങ് റൂമില്ലാത്ത സെറ്റുകൾ എന്നിവയൊക്കെയാണ് സിനിമാ മേഖലയിൽ സ്ത്രീകൾ നേരിടുന്ന പ്രശ്നങ്ങളിൽ ചിലത്. സുരക്ഷിതമായ താമസവും യാത്രാ സൗകര്യവും ഇവിടെ പരാമർശിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ഈ പ്രശ്നങ്ങൾക്ക് ശാശ്വത പരിഹാരത്തിനായി ഹേമാകമ്മിറ്റിയുടെ ശുപാർശകളേയും ഉൾപ്പെടുത്തി സിനിമാ വ്യവസായത്തിൽ അടിമുടി പരിഷ്കരണം നടത്താനുള്ള നടപടിയെടുക്കണം.
ഹേമാ കമ്മിറ്റി മുമ്പാകെ മൊഴി രേഖപ്പെടുത്തിയ സ്ത്രീകളുടെയും സ്വന്തം ദുരനുഭവങ്ങളെക്കുറിച്ച് പരസ്യമായി പ്രസ്താവന നടത്തിയ സിനിമാ പ്രവർത്തകരുടേയും സുരക്ഷ സർക്കാർ ഉറപ്പു വരുത്തണം. ഇതിന്റെ ഭാഗമായി പോലീസിൽ പരാതി നൽകാനായി അവരെ മാനസികമായി സമ്മർദ്ദത്തിലാക്കില്ലെന്ന ഉറപ്പ് സർക്കാർ നൽകണമെന്ന് ഞങ്ങൾ ആവർത്തിച്ച് ആവശ്യപ്പെടുകയാണ്. ഇത് അതിപ്രധാന വിഷയമായതിനാലാണ് ഇത് ആവർത്തിച്ച് ആവശ്യപ്പെടുന്നത്.
ഹേമാ കമ്മിറ്റിയുടെ റിപ്പോർട്ടിൽ കണ്ടെത്തിയ വിവിധ പ്രശ്നങ്ങളും ഡബ്ല്യൂസിസി വർഷങ്ങളായി പറഞ്ഞുവരുന്ന വിഷയങ്ങളും അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തി, പ്രശ്ന പരിഹാര നടപടിയെന്ന നിലയിൽ കേരള സർക്കാർ ഒരു നയ രൂപീകരണമോ നിയമ നിർമ്മാണമോ അടിയന്തരമായി നടത്തേണ്ടത് അനിവാര്യമായിരിക്കുകയാണ്.
പീഢനത്തിനെതിരെ സന്ധിയില്ലാത്ത കർശനമായ നിലപാട് (സീറോ ടോലറൻസ് പോളിസി) സ്വീകരിക്കുക, സിനിമാ സെറ്റുകളിൽ ടോയ്ലറ്റ് സൗകര്യമടക്കമുള്ള അടിസ്ഥാന സൗകര്യങ്ങൾ ഉറപ്പാക്കുക, വേതനവും തൊഴിൽ നിബന്ധനകളും കൃത്യമായി അടങ്ങുന്ന കരാർ നിർബന്ധമാക്കുക, മെച്ചപ്പെട്ട വേതനം ഉറപ്പിക്കുക, വേതനത്തിലെ വിവേചനം ഇല്ലാതാക്കുക എന്നിവയടക്കമുള്ള ആവശ്യങ്ങളാണ് നടപ്പാക്കേണ്ടത്.
ഹേമ കമ്മിറ്റി രൂപീകരണത്തിന്റെ ലക്ഷ്യം പൂർണമായി ഫലവത്താകണമെങ്കിൽ ഇത്തരത്തിലുള്ള 360 ഡിഗ്രി സമീപനം കൂടിയേ തീരൂ.
ഒപ്പ് / Signatories
